W poszukiwaniu zaginionego kanonu, cz. 1-5

Ozi

AAAAA!! Jak sweetaśnie <3<3<3<3 aLe ja loFFaM to OPcio!!!!!!!!1111 Wy KreJzolKI!!!111

Mrohny_A

yeppy

Miss_Derisive

Zwykłe błędy interpunkcyjne, które można przecież łatwo poprawić, a analizatorzy pogrążają się w filozoficznych dywagacjach... Nie, nie jestem złośliwa :hamster_bath:

Ponieważ Yeppy się wygadał, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko dodać kolejną część. Jak znajdziecie jakieś błędy, to piszcie śmiało, postaram się poprawić :hamster_explain:

- Panno Granger! - zawołała zbulwersowana McGonagall. - Co ty na sobie masz?!
Nie chodziło o to, że Hermiona nie nosiła regulaminowej szaty, bo w tym całym bałaganie właściwie mało kto przejmował się mundurkiem; raczej o to, że jej strój - jeśli chodzi o powierzchnię zakrywanego przezeń ciała - przypominał bardziej bikini niż cokolwiek innego.
Hermiona rzuciła im pełne naiwnego zdumienia spojrzenie, zatrzepotała grubo pomalowanymi rzęsami i oznajmiła słodkim głosikiem:
- Jestem Hermi.
McGonagall, widząc tak wyraźny objaw nagłego zidiocenia, zaniemówiła. Ron popatrzył wymownie na analizatorów, jakby chciał powiedzieć: „A nie mówiłem?”. Snape z niesmakiem spojrzał na Malfoya, jak ktoś, kto ma ochotę przemówić mu do rozsądku, ale nie zrobi tego, bo tuż obok jest ktoś, kto zrobi to dużo lepiej.
- Co to ma znaczyć, Malfoy? - zapytał Voldemort, mrużąc oczy - ten widok Czarnego Pana w przypadku wielu ludzi był ostatnią rzeczą, jaką zobaczyli.
Młody arystokrata wyprostował się dumnie, co wywołało metaliczny zgrzyt dochodzący z jego włosów.
- Patrz, czysta platyna! - wyszeptała Deszczowyjka do ucha Miss D.
- Ja ją kocham! - powiedział głośno Draco. Chyba tylko szok wywołany tymi słowami sprawił, że Voldemort nie rzucił na niego jakiejś klątwy.
- Jesteśmy parą - przyświadczyła Hermi, szeroko otwierając mocno pomalowane oczy.
- Granger, ty głupia dziewczyno! - odzyskała głos nauczycielka transmutacji. - Przecież on cię przez tyle lat obrażał, nazywał szlamą, a ty z nim teraz... - urwała, żeby złapać oddech. Tę przerwę wykorzystał Ron, żeby wtrącić ponuro:
- Już próbowałem. To nie działa.
Hermi najwyraźniej nie potrafiła znaleźć właściwej riposty - właściwie sprawiała wrażenie, jakby nie miała pojęcia, że coś takiego w ogóle istnieje. Za to ponownie odezwał się Malfoy:
- Tak naprawdę nigdy nie chciałem nazywać jej szlamą, poniżać jej i obrażać. To wszystko dlatego, że miałem trudne dzieciństwo. Mój ojciec w ogóle mnie nie kochał... - dodał dramatycznie, a ponieważ tamci nie wyglądali na poruszonych tym faktem, kontynuował: - W rzeczywistości zawsze kochałem Hermionkę. Nie okazywałem jej tego, ale te wszystkie wyzwiska, jakimi ją obrzucałem, raniły bardziej mnie niż ją. Chciałem przestać ją wyzywać, ale nie mogłem. Ale teraz koniec z tym! Rozmawiałem z Harrym i obaj uznaliśmy, że czas puścić z niepamięć dawne kłótnie i bójki. Teraz jesteśmy przyjaciółmi. Nie warto tracić życia na szczeniackie spory tylko dlatego, że mój ojciec współpracuje z facetem, który chce go zabić.
W czasie tej przemowy Hermi gorliwie kiwała głową, wreszcie sama się odezwała:
- Drakuś uratował mnie, kiedy Tom Malfoy chciał mnie zgwałcić!
- Dziwne - zadrwił Snape. - Kiedy miałaś na sobie to... ubranie? Doprawdy, nie mam pojęcia, kto go do tego zachęcił...
McGonagall po raz pierwszy w życiu wyglądała, jakby w pełni zgadzała się z Severusem.
- O ile sobie przypominam, w Hogwarcie nie ma takiego ucznia...
Hermi była zaskoczona.
- No jak to? Przecież to kuzyn Drakusia... Jest pani pewna? Och, no może to był Zabini Blaise, nie pamiętam dokładnie...
Yeppy wymownie spojrzał na pozostałe analizatorki. Deszczowyjka wciąż patrzyła tęsknym wzrokiem na włosy Malfoya.
- A może uda się z nich uzyskać elektrodę platynową? - zapytała z nadzieją.
Tymczasem Hermi się dopiero rozkręcała:
- ...i wtedy Drakuś go wygonił, i ja zemdlałam, i on mnie zaniósł do pani Pomfrey, i ona powiedziała, że już nic się nie da zrobić, i Drakuś ją bardzo poprosił, i ona powiedziała, że jest nadzieja, ale bardzo mała, i się udało, i Drakuś mnie pocałował...
- Malfoy!!! -zagrzmiał Voldemort. - Jak możesz się całować ze SZLAMĄ?!
Nim się obejrzeli, Draco wyciągnął różdżkę i krzyknął:
- Jak śmiesz obrażać moją dziewczynę! Drętwota!
Czarny Pan, jeden z najpotężniejszych czarnoksiężników, padł porażony zaklęciem nastolatka. Wszyscy spojrzeli z niedowierzaniem na jego nieruchome ciało, z wyjątkiem Hermi, która pisnęła i rzuciła się Malfoyowi na szyję, wołając:
- Mój bohaterze!
Ron spojrzał na nich z zawiścią. Miss D. poklepała go po ramieniu.
Yeppy schylił się, żeby sprawdzić puls Voldemorta.
- Nie żyje! - odezwał się z nadzieją Ron.
- Czemu nikt wcześniej nie wpadł na to, żeby rzucić w niego drętwotą? - zapytała zdziwiona McGonagall.
- Och, to by było zbyt proste - uznał Snape. - Nie byłoby tego całego zamieszania z Chłopcem, Który Przeżył, Pupilkiem Dumbledore’a, Bohaterskim Potterem, Najjaśniejszą Gwiazdą Gryffindoru...
Minerwa spojrzała na niego z urazą.
- Żyje - stwierdził Yeppy, dotykając szyi Voldemorta.
- Cud, że nie zszedł na zawał. W jego wieku... - powiedziała Miss D.
Nagle odezwał się Ron:
- Słuchajcie, nie żebym coś, ale skoro on już leży nieprzytomny, to można to przecież wykorzystać, prawda? Znaczy... Jeden problem z głowy i będziemy mogli zająć się poszukiwaniem tego tajemniczego czegoś, cokolwiek to jest. A jak Hermiona się dowie, że to ja go załatwiłem...
- Nie - uciął Yeppy.
- Może się jeszcze przydać - dodała Miss D. - Bądź co bądź, jest najlepszym czarodziejem zaraz po Dumbledorze, a z dyrektora teraz nie będzie żadnego pożytku... Trzeba go jakoś doprowadzić do stanu używalności...
Podczas gdy oni rozmawiali nad nieprzytomnym ciałem Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, milcząca dotąd Deszczowyjka podeszła do Malfoya i zapytała:
- Słuchaj... Mogę dostać trochę twoich włosów?

strowberry

yeppy

O bOsH! KOHAM
eDyCjA: StRoW, jAk Ci SiE nIe PoDobA, tO NiE CzYtaJ! Ty hyba rOzUmIsZ gŁęBi nAsZyh dÓsZ.

Azu

Ozi

Hmmm... a nie-analizatorów (userów, przyjaciół) możnaby tam gdzieś wcisnąć??... Jako np.... straż przyboczna czy cóś??:P

Mrohny_A

[quote="Azu"]

Falka

Hermiona, wybaczcie, Hermi jest niesamowita w swoi zidioceniu.
Odcinek trochę krótki. Kiedy dodacie następny?

Azu

myślisz, że ktoś poczuje to, co Ty czułeś, tworząc? mogę Ci powiedzieć z własnego doświadczenia, że nikt nigdy choć w jednym procencie nie zrozumiał mojego żadnego wiersza tak, jak ja. dziwni jesteście z takim sposobem myślenia D:

Miss_Derisive

yeppy

To dla mnie straszne co mówicie. Ja na przykład po prostu chcę dać wytworom mojej wyobraźni przyzwoity dom. Bohaterowie są dla mnie jak dzieci. Pisanie o nich płynie z czystej potrzeby serca. Wiem, że zakrawa to na chorobę sierocą, ale chcę, żeby przyjemnie im się żyło, bo, jak Miss D mi kiedyś zwróciła uwagę, to, że są fikcyjni, nie oznacza, że nie istnieją. Uświadomiłem sobie, że oni żyją we mnie (jak Mufasa w Simbie - sic!) i zasługują na porządne traktowanie. Dlatego staram się, by nie musieli się wstydzić żadnych błędów, marysuizmu czy innych schematów, a było im dobrze z ładną narracją czy dialogami. Często zastanawiam się nad jednym zdaniem przez trzy dni, ale piszę dla nich i to jest moje podejście.
Cóż, chyba odezwała się moja wewnętrzna aŁtorka.

Azu

yeppy

Może nie wygląda, ale w zamierzeniu miało to być opowiedzenie się po stronie pt. "po to, by tworzyć coraz lepiej" ^_~. Szczerze przepraszam, jeśli nie wyszło :).

EDYCJA: Słyszałem, że kolejną część ma napisać Deszczu. Komciujmy, a będzie nam dane :]