Bajka na dobranoc

Moquerie

Traktować z lekkim [czyt. wielkim] przymrużeniem oka. Z góry przepraszam za szalejące przecinki i wszystkie inne błędy. Mea culpa, mea culpa.
Dodatkowe informacje: zarys tworu powstał, gdy przyjaciółka poprosiła, bym opowiedział jej bajkę na dobranoc. Wszelkie zażalenia proszę kierować do niej.

Bajka na dobranoc

Daleko, daleko, za górą i rzeką, gdzie wzrok normalnego człowieka nie sięga, istniała pewna kraina. Składało się na nią kilka odrębnych państw, które miały ze sobą wiele wspólnego.
Na północy żyli Tradycyjni Grafomani, sąsiadujący z Poetami Od Siedmiu Boleści. Dalej, na południu spotkać można było Nowomodnych Pseudopisarzy oraz Totalne Beztalencia. A największym i najliczniejszym pod względem zamieszkania miastem-państwem były Kochane Ałtoreczki. Dziwne te państewka o dziwnych nazwach, zamieszkiwali ludzie obu płci.
Kraina ta znana była pod nazwą Krainy Radosnej Twórczości.
Choć czasami wybuchały wewnętrzne spory i konflikty, wszystkim żyło się szczęśliwie i radośnie. Słońce uśmiechało się do Poetek Radosnych, a burze były źródłem natchnienia dla Poetek Mrocznych. Samotne Łzy, tłumnie spływały tu i ówdzie. Zazwyczaj po policzkach.

Nasza historia rozpoczyna się pewnego słoneczno-deszczowego dnia, w którym wystąpiło tornado i lekkie trzęsienie ziemi. Wtedy właśnie, urocza, trzynastoletnia dziewoja otworzyła drzwi pewnemu miłemu panu z Telekomunikacji Polskiej. Miły pan, który przedstawił się jako Zbigniew, podłączył dziewoi modem.
Ach, cóż to była za radość! Anna (bo takie imię nosiła) była w siódmym niebie! Radośnie podskakując i śpiewając nową piosenkę Dody, włączyła komputer. W międzyczasie, kilka niewinnych gołębi, słysząc wydawanie dźwięki spadło z parapetu.
Bo nasza dziewoja miała własne gołębie na parapecie. Była typową, rozpuszczoną gówniarą. Ale nikt jej o tym nie poinformował, więc żyła w błogiej nieświadomości.
Przed Anną otworzył się szereg możliwości. Internet! Wreszcie może się dzielić swoją literaturą z innymi. Wreszcie olśni wszystkich swoich geniuszem! Trzynastolatka zaniosła się śmiechem, który w jej przekonaniu był perlisty.
Zebrała do kupy wszystkie swoje zeszyty i pilnie zaczęła je przeglądać. "Niekochana Miłość", "Oszukana Zdrada", "Antonio kocha Magdalenę, która kocha Richarda, który zdradza ją z Veronicą". Ach, jej perły literackie!
Jednak jak na przebiegłą dziewuszkę przystało, Ania postanowiła najpierw przekonać się - który gatunek jest w Internecie najpopularniejszy?
Doznała lekkiego zdziwienia, czytając opowiadania o jakimś Harrym Potterze czy Billu z Tokio Hotel. Jednak po chwili uśmiech wstąpił na jej twarz. Przecież to pestka! Dla takiej prawdziwej pisarki jak ona...
Minął miesiąc. Młoda ałtoreczka stała się jedną z najpopularniejszych twórczyń blogowych opowiadań na Onecie. Co rusz lądowała w poleconych - co z tego, że nie miała bladego pojęcia, kto to jest Harry Potter, albo jaki charakter ma Bill z Tokio Hotel? Wystarczyła jej własna wyobraźnia.
I to byłby koniec, gdyby w baśniach nie musiał pojawiać się wątek tragiczny.

Zza granicy dochodziły straszne wieści. Obca i nieprzyjecielska armia maszerowała w stronę Krainy Radosnej Twórczości, niszcząc wszystko, co spotkała na drodze. Zwyciężała wszystko. Ani Moc Czarodziejek W.I.T.C.H. , ani nawet Pokemony nie mogły jej powstrzymać.
Wreszcie dotarła do Radosnych Ałtoreczek. Brutalni żołnierze wparowali do domu Anny i wywlekli ją na zewnątrz.

Sala sądowa była olbrzymia. Sędzia o sadystycznym spojrzeniu patrzył na biedną Annę. Uśmiechnął się mściwie.
- Czy ty jesteś Anna, autorka opowiadań "Tom&Bill&Anna - na zawsze razem", "Harry Potter i Niezwyciężony Ołówek Śmierci" oraz "Hermiona i Tokio Hotel - czy ich miłość przetrwa"? - groźnym głosem zadał pytanie.
- Tak - przytaknęła Anna, dumnie unosząc głowę.
- Zostajesz oskarżona o brutalny mord na ortografii, wpędzenie kanonu w depresję, doprowadzenie wielu osób do stanu rozstroju psychicznego, oraz liczne uszkodzenia ciała spowodowane ciągłymi upadkami z krzesła. Masz coś na swoją obronę?
Anna milczała.
- A więc w imieniu Sądu Najwyższego Akcji PDS, skazuję cię na śmierć! I niech Bór Liściasty rozłoży przed tobą swoją koronę i zlituje się!

Żółnierze wyprowadzili Annę z sali wśród gwizdów i krzyków. Została obrzucona słownikami ortograficznymi. Gdy przywiązywali ją do słupa, widziała tylko wielki, wściekły tłum.
Idąc za przykładem swoich bohaterek, uroniła jedną Samotną Łzę.
Krzyknęła, gdy podpalili stos. Umilkła, gdy ogień podsycany przez grafomańskie teksty i głupotę w płynie dosięgnął jej twarzy.
Odeszła. Do Boru, Matki Borskiej i Jeża.

Wbrew pozorom, to JEST szczęśliwe zakończenie. A morał? Do wyboru.
Nigdy nie łącz aŁtorki i Internetu. Dla jej własnego dobra.
Grafomańskie teksty świetnie nadają się na podpałkę.
Akcja rządzi, Akcja radzi, Akcja nigdy cię nie zdradzi!

HAM

Wiesz co? Aż to sobie wydrukuję i podaruje siostrze jako prezent dla jej jeszcze nienarodzonego dziecka. Mogę? Mogę? To jest najlepsza bajka na dobranoc jaką czytałem xD

Moquerie

Możesz, możesz xD Ta bajka jest przeznaczona do czytania dzieciom. Żeby wiedziały, co je może czekać xD
Może niewychowawcze, ale chyba skuteczne :hamster_evil:

Gakusei-kun

Piękne, szczególnie zakończenie xD
Nie ma co, wspaniała bajka do poduszki ^^

strowberry

Och, jakież to... prawdziwe xD. Akt oskarżenia skojarzył mi się z najnowszą odsłoną Ścian Niewiedzy. Imho, czyta się przyjemnie, a do tego jest w sam raz na dobranoc

Moquerie

Ghost Rider

A mi się tytuł naszej cudownej bajki spojarzył z takim jednym yaoicowym erotykiem, który kiedyś czytałam...

A ta bajka... taka zupełnie nie bajkowa. Taka... prawdziwa.

zsmtk.

Piękne

I do tego prawdziwe...

KatarzynaEv

Cud, miód i orzeszki.

A pomysł z t-shitami, owszem zacny. Trzeba zacząć monopol na analizatorów. :hamster_explain:

Ise

Bardzo ładny tekst :) Znalazłam tylko jedną literówkę: żółnierze. Poza tym nie widzę żadnych błędów. A bajeczkę będę czytać córeczce (jak ją będę mieć). Niech wie, co ją czeka, jak nie będzie słuchać mamusi :hamster_evil:

P.S. Kocham te emotikony ^^